Hırpalanan Yalnızlıklar
Sabahın sessiz serinliğinde derinliklerine dalıyoruz dünyanın.
Rüzgar hırpalıyor yalnızlığımızı.
Yollar gösteriyor yürümek için.
Yolları gösteriyor içimizi ince bir nefes gibi saran günlerin şafağında.
Günün ışığı kalbimize inse sızılar dokunduruyor, yaklaşan şafağın hala yaklaşıyor olmasının verdiği teessüfle. Müteessif tebessümler savuruyoruz.
Savuruyoruz içimizde ne varsa müsebbibine.
Gün ışığı bekliyoruz gülen gözlere.
“Ama geçecek hepsi, geçecek.” diye usulca tınılar bırakıyoruz, posta kutularına.
Her doğanın öldüğünü, her yeninin eskidiğini bilerek ölmeyecek dualar koyuyoruz heybemize.
Tevekkül aralarına ah ekliyoruz dünyanın yangınlarıyla. Ah ettikçe kesiliyor nefesimiz.
Söyleyeceklerimiz çoğalıyor âhımızın çoğalmasıyla.
Âahhh!
Hırpalanan Yalnızlıklar
- Mehmed Eşref
- Deneme, Genel
- 30 Mart 2017
- (0)
Önceki Yazı
Yazının Derdi
Sonraki Yazı
Mavi Hayal
Kategoriler
Yazarlar
Çok Okunanlar
Milli Mücadele Bağlamında “Kalpaklılar”
- 08 Ocak 2016
Var İçinde
- 11 Ağustos 2020
İnsan “Düşer”
- 09 Nisan 2018
Zamanı Geçmiş Şiir
- 26 Şubat 2016
Menemiş
- 18 Ekim 2018
Bir yanıt yazın