Bahar Medâsı

Deminde bir akşamın alev yakarken bulutları

Kızıl sular ardından derinlere bırakırdı kendini

Uzak denizlere bakışlar dalıyor ve ahıtları

Sessiz oluyor tüm bunlar ama sensiz olmuyor

Yutkunuyorum dilimden kelimeler dökülürken

Zamanın ağırlığı asılı sözler yük bindirir göğsümden içeri

Uğrağı olmayan bir masal gibiyim yıkılmış bir ev ve peri

Nutkumu tutuyorum sütunsuz semâya bakarken

Kararıyor gökyüz, sararırken aynamda ki yüzün

Birimiz yorulmuş birimiz yıldızlarla yasta

Duâya hasret ölü gibiyim ya da şifa bekleyen hasta

Kimine dar bir mezar kimine de yaşamaktır hüzün

Fikirlerin ağır, zikirlerim çok hafifler

Yaşlandıkça mumlar eriyor, kararır kabirler

Toprağın en pahalısı insan en garibi hazeftir

Hislerim bir harf ise ne demektir şiirler?

Hesabındaki haller yüzde bir tebessümün izidir

Yahut kaçmış uykular pişmanlığın sesi

Dolanır rüzgarın kanadında bu derdin hizbi

Ve en katı kalbin devâsı ölümün pesidir.

Heyulânın resmi denir çizilmiş sensiz yüzlere

Elden ne gelir güneş kaçarken ufka bakmaktan başka

Sessizliği bağrıyor, sığmamış bitmeyen güzlere

Anları batıyor alevin; anlarım, bir kıvılcım doğuyor

Yazdır