Bir Mumun Düşü
Aydınlatır mumlar geceleri olanları
Bir kendi ve bir avuç ateştir figanları
Çırpınır durur göstermek için endamını âyanda
Belki bir umut, gelir ince sıcağını duyanda.
İlkbahar akşamı gibi geçip giderdi cemâli
Bir kaç parçayı bırakmaya yeterdi mecâli
Boğum boğum sayılırdı vakti, hesabından bir parmağın.
Öylece dikilmiş, mıhlanır kurbanıydı bir çarmıhın.
Kimi zaman bir el yahut bir nefes vurur
Vaktini bekleyen kıvılcımın hasretiyle durur.
O ilde olanlar şiir gibi dinlenir göklerden
Davul sesi de kulağa güzeldir ötelerden
Kim yandı, kim bitti, bu defter kimi yazar?
Mum gibi herkes; elbet kendi mezarını kazar.
Kimse beklemez mumu son hülyasına kadar
Sorsan hepsi bilir; herkes ölümü tadar!
Aydınlatır mumlar geceleri,
Ve gündüz görülmeyen düşleri.
Bir yanıt yazın