Kasımı Beklerken Sayfaya Dökülenler
Kendimden kaçmayı düşünüyorum son zamanlarda.
Usulca bırakıp bir köşeye bütün umutları,
arkana bir kez dönüp bakmadan…
Öyle ki
şiirlerimi yaktığım günler dahi uzakta kalsın.
Hayat işte!
Dün koştuklarımdan bugün kaçıyorum.
Sağnaklar fazla sertti hırpalanmış ruhuma karşı.
Halbuki
hazırlamıştım kendimi bunca zaman,
yağmurun, umutları kaplayan toprağı aşındıracağına.
Silahımı kuşanıp bekledim,
beni kendime kaçıracak çatık kaşlı suları.
Şimdi, isyanın bin bir veçhesini kucaklamak düştü payıma.
Kabul edilecek gibi değildi,
kalbinde
çelik çomak oynanan hayat.
O halde sıyırarak düşüncelerimi
kundaklanmış kefenlerin ziyanından,
yeni bir mana vermeliyim
adına yaşamak dediğim
bayat sonbaharlara.
Kelimeler olunca sımsıcak boşalan damarlardan
kavradım, kaçmaya yeltenen gözyaşlarını
yelkenlilerin aynı kapıya çıkardığını.
Kaçmak, yutkunulacak lokma değil madem
başlayalım acımızı hüzünlü nağmelerle sarmalamaya.
Hüzün
gönle düştü ya,
kaleme de düşmemesi için,
aklımı kaçırmış olmalıyım.
Söz olsun, dert olacağına…
Bir yanıt yazın