özşiir

özşiir

hala mısralarımı kendime biliyorum
ve bir gün öleceğim biliyorum
ne çile ne tasa ne şiir ne fikir
kanamadı gönlüm
affımı diliyorum

düştüm
hüznüm bile paramparça
oysa mısralara güvenirdim
-mısralarım anlık muammer-
yine de şiir idi derdim
şiir şiar olmalı derdim
ahenk vermedi hüsrana kafiyeler

yarına yatırımlar yaptım
devre mülk hayaller kar etmedi
dava kumaşı saydam libas
yüce gayeye namzetlik ihtiras
vicdanım inkar etmedi

şimdi
zulüm-bend şafağımda
hoyrat bir elem
yılkı yeleleri diken diken
deve denklerinde barut ve kan.
ve ufkumu kuşatan
feryat tufanıyla
santim santim bombalanan
yürek coğrafyasında
mevsimler mana erozyonuna
bahar kana düçar oldu.
şehrim gömülürken çığlığa
Ben
hala mısralarımı kendime biliyorum
ve bir gün öleceğim biliyorum
ne çile ne tasa ne şiir ne fikir
kanamadı gönlüm
affımı diliyorum!