Şu köşedeki çocuğu diyorum.
Sahi size ondan hiç bahsetmedim değil mi?
Hafta içi okuldan sonra, hafta sonu sabah erkenden
Hüzün gibi çöker dönülmeyen kör köşeye.
Boyalı elleri, ekmeği ikiye bölüp de gelmiş.
Taşıdığı sanduka omzunda emanet izler bırakmış.
Ve sevmez yağmurları, berekettir ama rızkıma manidir diye.
Bilmez ki çamurlu ayakkabılar yine onun yolunu tutacak.
Kimi zaman göğü bantlamak gerekir, der.
Ağzında kulaklara kekremsi bir ıslıkla.
Rüzgâra muhalif bir ıslık.
Tabi akşama ekmek tutmazsa elleri,
Yerini sadâ yoksunu bir çığlık alır.
Sandukanda umut var ama hüzne komşusun diyerek.
Bir yanıt yazın